Normen & Waarden

Zo, de eerste de week van de Giro d’Italia zit er weer op. Een week vol  ‘’spettacolo’’, zou Renaat Schotte bij Sporza zeggen. Want zoals gebruikelijk in de Ronde van Italië zaten de eerste 7 dagen na de openingsploegentijdrit vol met bergritten en overgangsetappes, zoals we die alleen in de Laars hebben. En om de traditie voort te zetten: de favorieten voor de eindzege deden ook volop mee in de strijd, want zowel de eerste aankomst bergop als in de andere geaccidenteerde etappes maakten ze er een waar feest van. Iedere millimeter werd door Astana gebruikt om de concurrentie te breken. Helaas heeft een van de favorieten, Domenico Pozzovivo, door een ongelukkige val en dito landing zichzelf uitgeschakeld.

Er gebeurde uiteraard veel meer, maar wat was nu het belangrijkste. De een zal het schunnig vinden dat een voormalig geschorste renner zomaar een etappe kon winnen. Dat die renner louter een voorlopige schorsing aan zijn broek heeft gehad zonder concreet bewijs en veroordeling, doet niet ter zake. Een ander zal de lengte van die etappe verschrikkelijk vinden, want deze was met zijn 264 kilometer langer dan alle grote klassiekers, op Milaan – San Remo na. Het relatief makkelijke parcours, bijna nog vlakker dan Parijs – Roubaix, en de compensatie van erg korte etappes, gaat er kennelijk niet in. Alsmede dat de maximale in de regels toegestane gemiddelde lengte van een etappe in een meerdaagse wedstrijd 180 kilometer beslaat, is kennelijk ook niet relevant.

Mijns inziens was er de afgelopen week maar een gebeurtenis belangrijk, namelijk de zoveelste valpartij (en zware blessure) veroorzaakt door lomp gedrag van een omstander. Het slachtoffer heette dit keer Daniele Colli van Nippo – Vini Fantini en de oorzaak was nu een te ver uitgestoken telelens van een toeschouwer tijdens de sprintfinish, waar de sprinters snelheden behalen van boven de 70 kilometer per uur. Wil U een beeld hebben van wat er gebeurde tijdens deze slotmeters van de etappe? Zoek op YouTube naar de combinatie van de termen Giro, 2015, Colli & crash. Sommige filmpjes geven een uitstekend beeld van wat er daadwerkelijk op dat moment gebeurde. Wees gewaarschuwd, de renner lag er daar niet heel lekker bij.

Ik kan nu wel gaan roepen om allerlei extreme maatregelen, maar dat is door de openheid en toegankelijkheid van de sport simpelweg onmogelijk. De renners rijden ook verder niet in een afgesloten stadion hun rondjes, maar op een kilometers parcours op de openbare weg, vaak gewoon van A naar B en niet op lokaal stadscircuit. Daarbij is het natuurlijk gewoon de charme en daarmee de kracht en bestaansrecht van de sport: de aanraakbaarheid van de renners rond en tijdens de wedstrijd (al is dat laatste net het probleem) en de gratis toegang tijdens de wedstrijden. Je hoeft geen duizenden euro’s aan tickets te betalen om de sporters bezig te zien of een praatje met ze te maken.

Daarnaast, hoef wil je alles financieren en uitvoeren. Beveiliging en andere veiligheidsmaatregelen kosten gezien de afstanden klauwen met geld en de organisatoren zijn al over het algemeen niet de rijkste organisaties. Dat is simpelweg een doodsteek voor de sport, want het betekent onherroepelijk het faillissement van de veelal stichtingen en verenigingen. Sponsoren gaan het namelijk niet betalen en toegangsgeld is al helemaal geen optie voor reguliere wedstrijden buiten criteriums om. Enige praktische maatregel wat op dat vlak haalbaar is, is een extra dubbele rij dranghekken in de (vlakke) slotkilometers van de etappes. Financieel nog haalbaar en een extra beveiliging tegen uitstekende handen en voorwerpen, zonder dat de toegankelijkheid van de koers verdwijnt.

Verder zal het toch gewoon van logisch nadenken, normen & waarden en sociale controle moeten komen.

- Hou gepaste afstand ten opzichte van de weg waarop gereden wordt. Uiteraard hoeft dit niet compleet naar achteren staan te betekenen, maar denk na!

- Doe vooral geen gekke en onvoorspelbare dingen.

- Niet met uitstekende dingen gaan zwaaien.

- Niet vlak voor de neus van renners een foto willen maken met je beperkt camerazicht, want met je ogen zie je meer. Voornamelijk probleem tijdens de beklimmingen.

- Niet te handtastelijk worden door bijvoorbeeld te gaan duwen. Voornamelijk een probleem tijdens beklimmingen.

- Niet te dichtbij meerennen of meerijden op je fiets.

- Laat je huisdieren thuis, al betreft dit voornamelijk honden. Zelfs aangelijnd en getraind kunnen ze gekke dingen doen, zoals de weg oplopen vlak voor een passerend peloton.

- Grijp in als iemand zich niet gedraagt.

Et cetera.

Zo moeilijk is het toch allemaal niet? Uiteraard kunnen renners zelf ook wel gewoon op de weg blijven in plaats van achterlangs via de fietspaden rijden en dat soort stuurmansacties, maar een veiligere koers begint nog altijd bij jezelf. Overigens zouden minder verkeershinderlijke parkoersen ook wel helpen, maar dat is een andere discussie.